Mensen waarschuwen keer op keer dat de rechtspraak heel vaak heel krom is.

En inderdaad…………wij lopen ook vast.

En ik schrijf Kafka 2.0 ; maar eigenlijk is het meer CATCH 22.¹

want welke actie je ook onderneemt…………………………men weet hem tegen je te keren.

De door ons zelf voorgestelde mentor neemt een beslissing die volledig ingaat tegen de wens van haar cliënt.

Maar zij dacht dat een nieuwe procedure”te veel spanning voor hem zou opleveren en wat als de uitkomst niet gewenst zou zijn?”

Een hele vreemde redenatie voor iemand die zich professional noemt en toch zou moeten weten dat een geschillencommissie niet om “een gewenste uitkomst” gaat maar om een geschil voor te leggen en een andere partij mee te laten kijken; en dan een ‘onafhankelijke’ partij.

Maar zij is de professional en zij weet wat goed is voor een cliënt.?

Die beslissing maakt overigens wel dat de medicatie die hij gebruikt om in balans te blijven, juist daardoor vervangen moet worden door een tweetal akelig zwaardere medicijnen.

De mentor zei aanvankelijk zich niet te willen bemoeien met klachten die van voor haar tijd waren; en daar wilde ze terecht buiten blijven. Maar nadat de stichting had gewacht met een antwoord geven op de klacht die we bij hen hadden ingediend, tot er een mentor aangesteld was, en de voorzitter dus kon zeggen dat wij “niets meer waren “.

toen moest er dus toestemming moest komen van de mentor.

En als delen van de klacht bij de geschillencommissie gegrond blijken en daaruit naar voren komt dat er géén klachtenfunctionaris of procedure was ( hetgeen toch echt al jaren geleden verplicht was bij wet en de zorgaanbieder dat dus ook had moeten regelen ) en dat bovendien tegenover de rechter in een kort geding valse verklaringen zijn afgelegd, is zwart op wit duidelijk dat de cliënt hier de dupe van is geworden; en die klacht gaat dan ook naar de zorgaanbieder en de mentor is het daar mee eens.

De mentor geeft toestemming.( wij hebben namelijk die wettelijke mogelijkheid niet meer; nota bene door ons eigen handelen is onze zoon nu daar waarvoor ik hem had willen behoeden: afhankelijk van professionals.)

maar we hebben geleerd dat de stichting kampioen is in vertragen en proberen zaken onder kleed te krijgen.( hun wetskennis berust vooral op informatie hoe je de wet moet omzeilen? )

En dus komt er een brief van de geschillencommissie ( waar de klacht dus al wel ligt) dat toestemming niet voldoende is maar dat er een machtiging moet komen.

Maar de mentor ziet ook dat er dingen fout gegaan zijn. En de stichting gaat, zoals we al meer dan een jaar geleden ook ervaren hebben bij een kort geding, alles op alles zetten om ook deze keer ons niet aan het woord te laten.

Dit keer sputtert de mentor tegen ? want: “we hebben toch gelijk gekregen met de klacht “? en we hebben toch 50 euro schadevergoeding gehad?”

Tot zover haar professionele kennis van een klachtenregeling? ( ze bedoelt nl. dat de tegenpartij het geschil á 50 euro moest betalen)

Maar goed, na weer een duidelijke uitleg, geeft ze de machtiging af en dus gaat de klacht opnieuw naar het bestuur, en naar de geschillencommissie.

We krijgen een antwoord van de stichting dat ze de klacht ‘binnen drie weken zullen behandelen.”

En ( na een bestuursvergadering? ) krijgen we de vraag van de mentor wat we willen bereiken met dit geschil? ( ze wilde buiten het geschil blijven , maar is blijkbaar van gedachten verandert? en heeft de klacht wel gelezen?)

“Vanochtend heb ik naar aanleiding van de klacht die jullie hebben neergelegd heb ik nog een vraag.“ Wat is jullie doel m.b.t. de aansprakelijkheidsstelling? Gaat dit om een geldbedrag, een excuses op papier?

We geven haar een uitgebreid antwoord, dat we expres géén eisen hebben opgeschreven in de klacht om te voorkomen dat de focus op de eisen gelegd zou worden door de stichting, i.p.v. op de inhoud. We hebben namelijk na bijna drie jaar de ervaring dat de stichting daar bijzonder sterk in is……..afleiden van de hoofdzaken.

Ze geeft aan dat ze dit eerst met onze advocaat wil overleggen. Dat is uiteraard prima.

Maar dan blijkt dat ze aan een onbekende “letselschadeadvocaat ” gaat vragen of het zinvol is een procedure te starten. (ze weet zelf niet wie dat was; met wie ze dat heeft overlegd en ze kan ook geen verslag geven van het gesprek, dus we moeten maar raden wat ze wel/niet heeft besproken met deze onbekende advocaat.) maar daarmee legt ze wel precies de focus op de bijzaak; nl. wat wij vragen van de commissie als de klachten gegrond blijken.

En of een psychose door schuld ontstaan is, zal misschien niet aantoonbaar zijn. Dat de stichting héél erg nalatig is geweest in haar taak als zorgaanbieder is wel degelijk aan te tonen en dat de cliënt daar erg onder te lijden had en heeft, en ook nog lang zal hebben is wel degelijk aantoonbaar en zéér verwijtbaar; maar dat is voor haar niet relevant?

De letselschadeadvocaat kent de situatie alleen uit het verhaal van de mentor (die steeds zei buiten de klacht te blijven) maar weet wel te vertellen dat schuld niet aantoonbaar zal zijn; en dús is een procedure zinloos volgens haar?

Blijkbaar weet deze advocaat óók ( net als de mentor zelf) het verschil niet tussen een procedure bij de rechter of een procedure bij een geschillencommissie.

en is ook deze advocaat, net als de ‘professionele’ mentor nog niet zo thuis in de wetgeving die 10 jaar geleden al van kracht werd : nl. de WKKGZ.

De mentor belt tussen de middag in de pauze even naar de cliënt om te vertellen ze de machtiging weer ingetrokken heeft. En dat hij dus de klacht niet in mag dienen; Hij protesteert want het is toch wél zijn wens, maar nee : het is haar besluit!!!. Aan het eind van de middag ( na zijn werk) is ze niet meer bereikbaar; dan is ze met vakantie.

En dus mogen wij ook deze keer er tussen gaan zitten; want onze zoon is wéér de dupe is van een professional. Een professional die broddelwerk levert maar daar niet over wenst te praten.

Want noch onze zoon, noch wij het eens met haar beslissing; en we vragen de kantonrechter dan ook om deze machtiging toch af te geven. Ook vragen we de mentor om over de situatie met ons in gesprek te gaan, met de branchevereniging waar zij bij aangesloten is, maar dat wil ze niet.

Ze vindt in gesprek gaan ‘zinloos’, want we zijn het toch niet met elkaar eens en wil afwachten wat de rechter zal zeggen.?

En dus blijft onze zoon weer voor onbepaalde tijd in spanning wanneer hij kan voorkomen bij de kantonrechter om uit te leggen waarom hij wél dit geschil wil aangaan.

Als in de weken daarna nog meer zaken fout gaan ( de mentor laat b.v. niet weten dat er al een zitting gepland was , maar dat die uitgesteld moest worden omdat zij er niet was) en escaleren; heeft de mentor zo’n moeite met de situatie dat wanneer ze weer met vakantie gaat; ze de dag daarna door haar baas laat zeggen dat ze de taak terug zal geven aan de rechter.

Als onze zoon dan eindelijk in januari bij de rechter mag komen, blijkt dat we niet mee naar binnen mogen voor steun aan hem, ( wat hij wel gevraagd had) maar dat de rechter hem alleen een half uur lang ondervraagt.

Na een half uur worden wij ook binnen groepen worden en treffen dan een bedremmelde zoon aan; om vervolgens o.a. aan te horen dat wij verschrikkelijke ouders zijn die niet geschikt zijn om mentor te worden van onze zoon.

We staan perplex. Wat gebeurt hier in deze rechtszaal?

Tot twee keer toe moeten we nota bene vragen of we alsjeblieft ook nog wat mogen zeggen; de mentor ratelt maar door ( zo snel dat de griffie moet vragen of ze iets langzamer wil spreken omdat het anders niet op te schrijven is wat ze allemaal beweert) en de rechter zit erbij en kijkt ernaar.

De rechter doet aansluitend ook met gezwinde spoed een uitspraak, want dat is beter voor onze zoon.( met voor hem zeer vervelende gevolgen want hij kan weer afwachten wat een nieuwe mentor zal zeggen en doen en wie dat zal zijn? ) De rechter heeft blijkbaar geen voorlichting gehad van de mentor dat ze met iemand met autisme te maken heeft.? ( dat hoort niet bij de functie van mentor of heeft ze alvast een voorschotje genomen op de uitspraak van de rechter en gewoon niets meer gedaan?

Tegen de wil van de cliënt; tegen de wil van zijn ouders; in tegenspraak met de uitspraken van zijn psycholoog; in tegenspraak met uitspraken van de advocaat. Allemaal humbug. De mentor noemt zich een professional en denkt het beter te weten.

En dan heb je als ouders wéér het nakijken………….want de rechtbank doet niets met de klacht. We wisten toch dat de mentor weg zou gaan?

Ja dat wisten we… ze had immers haar baas laten zeggen dat ze ‘last had van de situatie’

En dat die situatie lastig is als je te maken hebt met een stichting die er alles aan doet om jou als mentor er van te overtuigen dat een ouderinitiatief niet kan draaien wanneer een mentor op hun vingers kijkt ( en de ingehuurde zorgverlener wél op de vingers tikt, zoals ze overigens goed heeft gedaan, maar wat eigenlijk de taak was/is van het bestuur= verantwoordelijke zorgaanbieder) is voorstelbaar;

En dat aan de andere kant wij ouders zijn die nog heel boos zijn op de stichting en met argusogen toekijken op de dingen die jij als mentor nu zou moeten regelen………..

Dat je dan je taak terug wilt geven omdat je last hebt van deze situatie, vinden we uiteraard niet leuk , maar wel enigszins voorstelbaar.

En dat is dan voor de rechter voldoende argument om ‘autonoom’ te handelen in haar zitting? we zijn net zo bedremmeld als onze zoon wanneer we de rechtszaal verlaten.

Maar : als we thuis komen blijkt er een uitnodiging voor ons als ouders in de brievenbus te liggen voor een zitting waarbij wij zelf gedaagde zijn omdat de mentor haar ontslag aanbiedt;

En dan wordt duidelijk wat er in de rechtszaal gebeurde………..Wij waren daar helemaal niet voor de zitting van onze zoon. De rechter had ons gedaagd om met eigen ogen vast te kunnen stellen dat de (halve) waarheden van de mentor helemaal juist waren. En die wilde ze even bevestigd zien /horen?

( wij zijn dan iets van lastige ouders die wel inbinden als ze tegenover een rechter moeten verschijnen of zo? )

En omdat wij geen verweer konden bieden omdat we niet wisten wat zij allemaal had verteld leek haar verhaal helemaal te kloppen?

En dat we die informatie pas achteraf kregen; en helemaal niet in de rechtszaal waren vanwege deze “uitnodiging”, maar alleen om onze zoon te steunen is niet relevant.

De mentor heeft blijkbaar van alles aan de rechter verteld , waardoor wij totaal ongeschikt leken; en zij een, ogenschijnlijk geheel verantwoord, besluit heeft genomen als professional.

Feitelijk is het laster wat ze aan de rechter heeft voorgehouden; maar wij kónden ons niet verweren omdat we niet wisten wat ze allemaal had beweerd over ons bij de rechter.

Maar helaas de uitspraak² ligt er en daar valt niets meer aan te veranderen.

Maar zoals meerdere mensen waaronder advocaten/medici/ en de belangenvereniging al zeiden: recht is niet altijd recht; maar een rechter is autonoom?

Tsja……….daar schijn je het dan mee te moeten doen.

Dus we zullen een klacht in gaan dienen bij de rechtbank over deze gang van zaken.

Hoezo Catch 22………..?

Maar dat een mentor , nadat ze zelf haar afspraken niet nakomt en vervolgens boos wordt als je daar niet vriendelijk wat van zegt; zo’n verhaal gaat ophangen bij de rechter om van de taak ontheven te worden………………..

Dat getuigt bepaald niet van een professionele houding en al helemaal niet van respect voor de cliënt………………………..

Maar ja…………………………..volgens het amateurbestuur van de stichting met hun ingehuurde bv. voor de kennis van wet en regelgeving deugen wij toch al niet als ouders.

En je ziet dat het niet klopt en je ziet ook hoe er gemanipuleerd wordt………..maar je kan het tij niet keren ………. door de grondige kennis van de wet en regelgeving?

en dan vooral de kennis hoe die wet en regelgeving te omzeilen……………

1. Catch 22: een roman waarin zich waanzinnige situaties voordoen, bijvoorbeeld:je wilt dat de dokter je voor gek verklaart omdat je niet de oorlog ingestuurd wilt worden.Maar de arts vindt het juist heel gezond dat je dat niet wilt omdat het gevaarlijk is. En dus verklaart hij je niet voor gek. ↩︎
2. welke gevolgen dat heeft ………….lees je in een andere blog ↩︎