Verhalen over  isolatiecellen en wat dat voor bewoners betekent.

In 1980 uitgebracht  ISBN 90 6330 064 6. ( maar helaas niet leverbaar en ook geen informatie bijgeleverd)

Een zwartboek uit protest  omdat het geen manier van leven is.

Protest omdat “volwassenen” ( tegenwoordig noemt men zich dan “professional”) met macht  dat  zomaar? kunnen doen.

Ongestraft.

Voor de  goegemeente is een cel iets waar je  in komt te zitten als je de maatschappij  iets misdaan hebt.

Maar ook pas dan nadat er goed naar gekeken is  of het zo fout was wat je deed en wat daar een gepaste straf voor is.

Zo was het niet in de ‘hulpverlening ’die in Nederland  op hoog niveau  zou staan.

Nederland dat wereldwijd geroemd  om zijn  goede zorg…………

Maar helaas niet altijd voor de kinderen, maar ach…. de bedoelingen  waren goed hè? En dan  lees je , anno 2024,  dat er niets  is verandert. Dat er weer mensen zijn die zich hard moeten maken om voor elkaar te krijgen dat isoleercellen  in de ban gedaan worden.

maar ja…… de bedoelingen zijn goed hè?

Ik herinner me de beton lucht……………….

Het glimpje licht wat door de negen vierkante dikke glazen raampjes viel < wel heel hoog zodat ik er niet bij kon.

de eenzaamheid van het niet begrepen zijn………………

de eenzaamheid van niet boos mogen zijn…………

de eenzaamheid van machteloosheid tegenover een twee soms wel drie volwassenen…………..

Stop separeren. Teken de petitie↗

En dan voel ik me na veertig jaar weer machteloos.

Er verandert niets?