Dacht ik 24 april nog heel hoopvol…….

‘Nog drie dagen………. en dan gaan we weer naar een advocaat.’

en dit keer omdat wij wél een hoger beroep willen aanspannen.( en niet om te gebruiken als loos dreigement zoals de andere partij wél deed”: een dagvaarding af laten geven en er vervolgens helemaal niets mee doen!)

Mijn vorige bezoek aan een rechtszaak was voor onze zoon, die zijn huis uit moest van zijn zorgaanbieder; en waarom?

omdat wij als ouders niet deugden volgens hen.

Een kort geding spande men aan en tegen de rechter zeiden ze : gewichtige redenen: “een verstoorde relatie door het wantrouwen ” wat wij als ouders dan zouden hebben.

En door manipuleren, en halve feiten weergeven lukte het hen om een tweede zitting eruit te peuteren.

Maar ondanks dat was het voor de rechter wel duidelijk dat de relatie”verzuurd”was ; maar het was haar ook héél duidelijk ook dat dat geen was reden om hem zijn zorg én zijn woning te ontzeggen.

En als dan een geschillencommissie vaststelt dat er valse getuigenis is afgelegd; en als ze vaststelt dat er geen klachtenregeling was in al die jaren, verandert er helaas helemaal NIETS.

De stichting gaat gewoon door met haar malversaties en vertelt de aan de nieuwe mentor (ons voorstel om op die manier rust te laten weerkeren en geschillen op te lossen via een geschillencommissie) dat de bewoner tóch weg zal moeten, want dat staat in de projectplan: (hetgeen dus niet waar is) en al heeft de rechter anders beslist in kort geding, het bestuur wil koste wat kost van ons af en haalt dus álles uit de kast om onze zoon weg te krijgen.

En het bestuur maakt de mentor wijs dat wij niet hebben willen indexeren en dus krijgt de stichting het voor elkaar om de inleg met 53 % te laten indexeren. ( en en passant het hele jaarbudget te incasseren)

En het lukt om de nieuwe mentor ervan te overtuigen dat wij altijd maar willen procederen en uiteindelijk volgens haar bij de rechter: ouders zijn die “een onhoudbare situatie hebben gecreëerd waarin zij haar werk niet kon doen om dat wij als ouders overal tussen zaten”,.

Dat dat niet hetgeen waarvoor een klacht tegen haar was ingediend, schuift ze terzijde. Dat ze zelf afspraken heeft gemaakt en niet nakomt ,is niet relevant.

En na een flinke procedurefout bij de rechtbank komt de mentor ermee weg en is onze zoon wéér de dupe

Hij wilde wel dat wij zelf weer mentor zouden worden.

Maar dit keer zijn wij ook de dupe; want de ‘professionele’ ( haar eigen woorden) mentor had de kantonrechter eenzijdig verteld hoe de zaken volgens haar lagen: maar die waren toch echt iets genuanceerder dan zij beweerde.

Maar omdat wij pas ná deze zitting horen dat wijzelf ter verantwoording worden geroepen is er niet veel mogelijkheid op een weerwoord.

Zeker niet als we helemaal niet weten dat de mentor ons heeft zwart gemaakt naar de rechter toe bv. door te beweren dat wij haar een telefoonnummer hebben ontfutseld. Door te beweren dat wij “altijd maar door willen procederen” en daardoor het belang van onze zoon uit het oog verliezen. Dat zij met haar besluit hem dieper in de ellende drijft en hij aan medicatie moet, is wel in zijn belang?

In juridische taal heet zoiets : laster.!

Maar ook een klacht naar de rechtbank levert niets op. En een advocaat raadt ons een hoger beroep af.

We twijfelden al: is dit het waard.? Maar als de advocaat ziet dat het een mijnenveld is waarin we terecht zijn gekomen, en de kans op waarheid, met al die partijen met tegenstrijdige belangen, zeer gering is besluiten we : dat is het niet waard.

En we dienen een klacht in bij de rechtbank, want als de griffier zegt dat ze het te druk had en daarom de stukken niet bij ons op tijd waren aangeleverd vinden we dat geen steekhoudend argument en dan de zaak maar afdoet met : de rechter is de baas in de rechtszaal en die heeft beslist dat het zo wel kon”.

En na drie maanden krijgen we een brief van de klachtenfunctionaris bij de rechtbank ( op de laatste dag dat het mogelijk was) dat we alleen via een hoger beroep bezwaar kunnen maken tegen de uitspraak van de rechter. Rechtspraak noemen ze dat?

Is nu het laatste woord hierover gesproken? oh jee nee.

Dit is pas het eerste stuk van een feuilleton waarbij je haren ten berge rijzen en je wel 3 x nadenkt voor je de zorg voor je kind uit handen geeft.

Zeker wanneer je na 25 jaar ouders te zijn en een kind hebt grootgebracht tot een volwassen man die zijn leven goed kan leiden , met een beetje ondersteuning.

is het zaak héél goed uit te kijken waar je je kind laat wonen. En aan wie je de zorg toevertrouwt. En als je een initiatief treft waar men zegt de regie in handen te hebben dan ook goed te kijken of dat feitelijk zo is.

Bedenk goed aan wie je die PGB functie toevertrouwt, want een wooninitiatief wat claimt geen geen wooninitiatief te zijn , maar een “ouderinitiatief” en wat dan een ingehuurde bv. als samenwerkingspartner heeft…………..

wat vervolgens de zorg “collectief” inkoopt bij een bv die claimt de kennis van wet en regelgeving te hebben, maar in de praktijk ook dingen niet weet. ( of misschien wel weet maar gewoon negeert)

tsja…………..als je in de handen van zo’n stichting valt via een contract….. is je kind dus de dupe en jij ook als je er anders over denkt.

Oh nee, tegenwoordig is dát gevaar geweken want als de ouders nu kritisch zijn, dan wordt na twee jaar het contract gewoon niet verlengd.

Want nu krijgen de bewoners een tijdelijk contract voorgeschoteld. onder de noemer: “als dan blijkt dat de bewoner niet past hebben we mogelijkheid om hem kwijt te raken.”

De onzekerheid voor de bewoner is vakkundig uit het oog ‘verloren’, zodat het niet opvalt dat het een hele vreemde constructie is: een plek waar je kind veilig en beschermd kan wonen. maar alleen dán wanneer hij zich gedraagt. ( of zijn ouders want die kunnen dus ook de reden zijn dat de bewoner weg moet hebben we al zien gebeuren)

En dan kan het niet meer gebeuren dat de bewoner afglijdt naar waanideeën, en bedreigd wordt; en voor de rechter beschuldigt worden van dingen die helemaal niet waar zijn.

Dan kan het gelukkig niet meer gebeuren, zoals nu bij ons nog wel kon, dat hij maanden, en ondertussen dus jaren, moet leven met de dreiging uit zijn huis gezet te worden.

Maar dat is allemaal niet relevant.

Wij als “ouders wilden perse procederen” en daarom de bewoner het maar uitzoeken.

En dat er geen klachtenregeling was, is een vervelende bijkomstigheid; maar niet relevant.

Dat er bewoners weggingen omdat ze behandeling nodig hadden, lag niet aan de zorg? ; maar dat is geen relevante vraag.

Dat bewoners weggingen omdat ouders zagen dat deze plek niet goed was voor hun kind is niet relevant.

Dat er van de oorspronkelijke 8 bewoners nog maar één over is , is toeval; maar ook niet relevant.

Dat de laatste voorzitter de kuierlatten nam na de uitspraak van de geschillencommissie over een valse getuigenis is ook toeval.

Dat deze voorzitter overigens ook wist te regelen dat hij deel kon nemen aan dit initiatief zónder dat er een indicatie was voor zijn kind,( iets wat wél in het projectplan staat) is niet relevant; dat was in hun geval niet nodig want ze hadden een goed lijntje met de gemeente ambtenaar en dat werd wel geregeld. Dus komt hij binnen zonder PGB. Blijkbaar is naleving van afspraken alleen belangrijk voor ouders die er andere ideeën er op na houden.

Diezelfde voorzitter was nog penningmeester toen de vraag kwam of men wist dat er fraude gepleegd werd. Hij vroeg het na? en hij wist stellig te beweren dat dit niet was gebeurd; maar wilde niet zeggen aan wie hij dat gevraag had noch wilde hij dat laten nakijken door een onafhankelijke partij.

Dat een begeleider en de coördinator, die falen in hun werkzaamheden en hiervoor ter verantwoording worden geroepen, nu ergens anders werken is ook toeval.

De geschillencommissie die wél zag dat er van alles niet klopte is vaktechnisch ( hulp van de bv met kennis van wet- en regelgeving? ) zolang mogelijk buiten schot gehouden ; en de rechter is zodanig misleid dat er nu nog nét wel een nieuwe klacht ingediend mag worden. zie; https://www.deijsberg.nl/misdaad-loont/

Maar NIET door de ouders, die alleen maar willen procederen; De cliënt moet met een nieuwe, onbekende, mentor verwoorden waar hij last van heeft gehad.

Zijn vader is niet geschikt volgens de rechter; en de rechter kan het weten want de mentor heeft haar verteld hoe ongeschikt wij zijn.

En als u nu denkt: maar dat je dit zo schrijft toont toch aan dat je niet geschikt bent? dan zeg ik MIS!!

Het feit dat ik dit nu wel schrijf en laat lezen toont aan dat ik wél zie dat er ontzettend veel niet klopt; maar achtereenvolgens door ; de stichting en haar samenwerkingspartner belazerd wordt.

Maar ook door : het CIZ , het CZ de politie de NZA het IGJ met een kluitje in het riet gestuurd werd.

Terwijl aan ouders werd verteld dat men de zorg niet kon leveren………en de bewoner dus maar thuis moest gaan wonen;

sommige ouders ervoor kozen om hun kind weg te halen; en ( met soms het nodige geluk ) een andere plek vonden of konden maken;

hadden wij die luxe niet en bovendien: hoe kan het zijn dat je een bewoner zijn zorg en zijn huis ontzegt omdat je als bestuur niet kunt besturen? en de waarborg voor goede zorg ( PGB plicht) aan je laars lapt en daar nog mee weg komt ook.

Want dat is de kern van deze ellende.

Een ouderinitiatief wordt bestuurd door de ouders als het goed is;en die zijn allemaal wettelijk vertegenwoordiger van het PGB budget van hun kind, en dus ook mét alle plichten die daarbij horen.

Maar waar het niet goed gaat wordt het vakkundig ( met hulp van kennis hoe wet -en regelgeving te omzeilen, zie ‘het concept’ ) onder het kleed geveegd.

Maar goed besturen is een andere aflevering van deze trieste feuilleton.

En dus wachten we maar weer af wat de volgende aflevering zal brengen.

Ik hoop dat er dit keer een écht bestuur komt voor deze stichting en niet weer een bestuur wat bestaat uit ‘amateur ouders’; die zich laten verblinden door ‘het concept’.

Dat zou voor heel wat mensen een betere toekomst betekenen…………..