21 maart schreef ik over het mooie weer en de leuke dingen en nieuw leven

En enigszins tot mijn verbazing liep ik de hele dag met een vrolijk liedje in mijn hoofd.

Le coq est mort, le coq est mort….enz.

Dat vrolijk deuntje schijnt ( van origine Frans) een kinderliedje te zijn om kinderen dierengeluiden te leren.

Maar een beetje macaber is het wel………..zingen: de haan is dood ……. de haan is dood…………….. hij zal nooit meer kukeleku zeggen

Maar ja feit was dat onze haan in een hoekje ziek zat te wezen en aan zijn laatste reis begon.

Wij zullen Garabaldi wel missen. Waarom? Hij kende zijn naam en als je riep dan kwam hij er aan gefladderd.

Dit was hem per ongeluk aangeleerd toen hij bij ons kwam.

De haan die we hadden geërfd van de vorige bewoner van ons huis was ziek geworden en uiteindelijk daaraan overleden. ( antibiotica en alles ten spijt)

( Dat was trouwens voor het eerst van mijn leven dat ik getuige was van een kip die zich ‘letterlijk’ dood schrok. Rufus sprong nog een keer in de lucht, toen er aan de overkant een deksel van een container hard dichtsloeg, en vervolgens legde hij zijn loodje.)

Daarna kwam Garibaldi en toen we zagen dat die dezelfde kwaal dreigde te krijgen waren we er als de kippen bij om hem ook antibiotica te geven.

En gelukkig zagen we deze keer goed op tijd dat er iets mis ging.

Maar ja, een haan iedere dag druppeltjes toedienen is niet gemakkelijk als hij rondloopt op het erf. Dus werd het schepnet ( wat nu dienst doet als kraamkamer voor de kikkerdril) toen ingezet als vangnet voor de haan.

En eenmaal onder het net kon je hem gemakkelijk oppakken en druppels laten slikken.

En als je dan zo’n hoopje veren in je hand hebt dan klets je er wat tegenaan; een naam hadden we al en die werd geregeld genoemd.

En na verloop van tijd kwam hij er al aan gefladderd als je hem riep want hij wist dat er dan weer voer kwam.

En als het regende kwam hij gezellig met de dames onder het afdak schuilen.